پیشرفت های اندام پروتزی از گذشته تا کنون

بنیاد تحقیقات پزشکی به نام آلفردمان در کالیفرنیا وجود دارد که هدف آن استفاده از فناوری‌های پیشرفته پزشکی برای کمک به افرادی است که بنا به هر دلیلی دچار ناتوانی های جسمانی هستند. از موضوعاتی که این بنیاد روی آن متمرکز شده است، بحث نقص عضو و از بین رفتن اندام است، تقریبا 1.7 میلیون امریکایی دچار این عارضه شده اند. هر سال حدود 185000 قطع عضو در آمریکا رخ می دهد که 95% آن مربوط به اندام تحتانی است. قطع عضو می تواند به دلیل بیماری های عروقی نظیر دیابت، بیماری شریانی محیطی و تروما رخ دهد.

مشکلات جسمی و روانی

افرادی که دچار عارضه قطع عضو می شوند، از نطر روحی و جسمانی مشکلات متعددی را تجربه می کنند. قطع عضو فقط یک وضعیت ناتوان کننده نیست، بلکه می تواند اثرات دیگری نظیر افزایش انرژی مصرفی برای جابجایی در سطوح مختلف زمین را نیز شامل شود. این انرژی اضافی و فرسودگی ای که برای سایر اعضا بدن رخ می دهد، مشکلات پزشکی عدیده ای را برای فرد به وجود خواهد آورد.

از نظر روانشناختی، افراد دارای نقص عضو در آمریکا در انجام امور روزمره خود احساس عدم کیفیت می کنند. حتی انجام امور ساده ای نظیر برداشت پول از کیف در مکانی مثل فروشگاه نیز ممکن است در این افراد، کند انجام شود. این اتفاق باعث خجالت زده شدن فرد و درنتیجه کاهش اعتماد به نفس او میگردد.

زمانی که حرف از قطع عضو به میدان میاید، اولین پیشنهاد برای رفع این مشکل استفاده از پروتزها است. احتمال زیادی دارد بدن پروتزها را پس بزند. در نیتجه بسیاری از افراد بجای استفاده، آن ها را کمد قرار می دهند.

اندام های مصنوعی از گذشته تا کنون( پیشرفت های اندام پروتزی از گذشته تا کنون )

اولین پروتز ساخت دست بشر در نزدیکی شهر باستانی تبه مصر، در سال 2000 کشف شد. یک انگشت مصنوعی از جنس چرم و چوب، مربوط به مومیایی که حدود 3000 سال قدمت دارد. مطمئنا با گذر زمان و پیشرفت های علم، پروتز نیز دچار تغییر تحولی در ساختار، شکلی ظاهری و عملکرد شده است. دیوید دورانس در سال 1912 پروتز بازویی اختراع کرد که از بندهای چرمی و قلاب شکاف دار، در ساخت آن استفاده شد. عده ای از داشنمندان معتقد هستند که این اختراع قدمی رو به جلو برای آینده اندام های پروتزی بود.

امروزه با گسرتش علم و تکنولوژی دست و بازوهای رباتیک به منظور رفع کمبودهای بدن، در سراسر جهان توسعه یافته است. اندام هایی نظیر پا، مچ پا و زانو قادر به استفاده از پروتزهای مخصوصی به منظور راه رفتن طبیعی و رفع بخش اعظم مشکلات هستند. این پروتزها پیشرفت های زیادی در مقابله با سطوح چالش برانگیز و مسافت های طولانی کسب کرده اند.

آینده اندام های پروتزی

به دو دهه قبل بازگردیم، در آن دوران بسیار از افراد تلفن همراه نداشتند، اینترنت هنوز پیشرفتی کسب نکرده و برای همه در دسترس نبود. همانطور که می دانید فناوری در طی این 20 سال پیشرفت های زیادی داشته است، با این حال میزان پیشرفت اندام های مصنوعی در این بازه چگونه بوده است؟

بر اساس نظر هانکین، بشر در این دوران پیشرفت های شگرفی داشته است، با این حال پیشرفت های حوزه اندام های پروتزی، بیشتر مربوط به پردازش سیگنال، علوم مواد، الکترونیک و مواردی از این قبیل محدود می گردد.

نمیتوان از پیشزفت های که موجب شد تا افراد دارای نقص عضو بتوانند زندگی روزمره بهتری داشته باشند چشم پوشی کرد، اما هنوز این اندام را نمیتوان به طور مستقیم با ارتباط ذهنی کنترل کرد. این از موضوعات اصلی است که دانشمند در سالیان اخیر بر روی آن ها تمرکز کرده اند.

به تازگی پروتزی جدید توسط Silvestro Micera  و همکارانش از (EPFL) در سوئیس و دانشکده مطالعات پیشرفته (SSSA) ایتالیا طراحی و ساخته شده است. این پروتز نوعی دست مصنوعی حاوی سنسورها و الکترودهایی بود که به بازوی یک فرد نقص عضو، متصل شد. زمانی که بیمار یک مورد را لمس کرد، تکانه های عصبی که توسط سیستم عصبی مرکزی محیطی قابل درک بود، از طریق الکترودهایی ارسال شدند و فرد فورا آن لمس را احساس کرد.

این بنیاد سنسورهای دیگری با نام IMES طراحی کرد که امکان کنترل اندام مصنوعی، از طریق ارتباط ذهنی را فراهم می کند. این پروتز در حال آزمایش های بالینی در آمریکا و اروپاست.

استفاده از این اندام رباتیک میتواند احتمال رد پروتز توسط بدن را کاهش، عملکرد را افزایش و عضوی جدید به منظور بهبود کیفیت افراد، ایجاد کنند. دانشمندان تلاش های متعددی برای رسیدن به یک پروتز ایده آل انجام می دهند، با این حال این تلاش ها نیازمند سرمایه گذاری و حمایت های زیادی هستند. رویدادهایی نظیر پاراالمپیک، به مردم نشان میدهند افراد دارای نقص عضو نیز می توانند به زندگی عادی برگشته و حتی فراتر از افراد سالم عمل کنند.